Ben Söz düm.Yittiğimde,özümü yitirdiğime nasıl Z kaldığımı bilirdim,sivrisinek vızıltısı ve kendimin son noktası olurdum.Çok korktum kendimden.Sana gelecek kadar korktum.Kovuğundan çıktığında ben anılarımın dekorunu seyrediyordum.İnsan aynalardaki ikili görüntüleri unutamaz,fotoğrafları bile unutur ama paylaşılan bir ayna kalır,çünkü o da öncesiz ve sonrasızdır."Teftişe mi çıktın benden sıkılıp?"dedi sesin.Döndüm.Karşımdaydın.Bir göz kırpışlık zamanda her şey aynı kaldı:vapurlar,sümbüller,kaptanlar,Çingeneler,tüp gaz kamyonları,mobilyalar,aynalar.Bir göz kırpışlık zamanda ben sana aktım,su gibi.Sen beni örttün,toprak gibi.
"Ellerin ne kadar sıcak"dedin.Rüya değildi.
Karin Karakaşlı nın "Öncesiz Sonrasız Ellerimiz"adlı öyküsünden alıntıdır.
